‘Vrees de macht en wens haar niet. Wie haar heeft, kan haar niet meer ontlopen.’ Dat schreef ooit Leonard Nolens. De eerste zin lijkt een selffulfilling prophecy die de tweede zin wil schetsen, ware deze niet, tonen heel wat bankiers, nogal onmogelijk.
(Mij lijkt, toont Syrië al een hele tijd, onmacht moeilijker te ontlopen.)
En dan de schrik wanneer iemand zegt of schrijft vaarwel. Maar het betekent: ‘Het ga je goed.’ Of komt de schrik voort uit ongeloof dat tot later wil pareren?
Al jaren zit er een foto in mijn digitale archief, maar ik weet niet wat erbij te schrijven. Mijn eerste singletje heette ‘Stay With Me’ en ik denk dat de foto uit die tijd dateert. Er is een type cabaretier dat er met geprangd gelaat bij zou zeggen: ‘O, ooit lid te mogen zijn van een Commissie Billijke Verzoeken.’
Het gebeurt. Hoe ontkom ik met jaarlijkse verschuivingen ontkenningen?
Lopen twee mannen door Zuid-Limburg. Zegt de ene: ‘Ik ruik de mijnen’. Zegt de andere:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten